Met een kleuter in huis is het haast onmogelijk om naast je schoenen te gaan lopen. Ze zeggen het zoals het is.
Enkele dagen geleden voelde ik mij fit en sterk op mijn yogamat, terwijl ik begeleid door een YouTube-tutorial aan het side planken was alsof mijn leven ervan afhing. Een moeder die ook maar iets tracht te doen waar de dochter niet bij betrokken is, is voor een kleuter sowieso mateloos interessant, dus ik had uiteraard een publiek. "Die mevrouw kan dat wel goed hé, mama", zei mijn dochter over het afgetrainde fotomodel op de video die de oefeningen voortoont. "Maar jij niet hé." Lap. Weg sfeer. Nu ja, dacht ik, misschien ligt het aan het feit dat er bij haar geen uitgelaten vierjarige rond haar hoofd aan het steppen is terwijl ze haar oefeningen doet, maar het kan natuurlijk ook aan mij liggen.
Wat kleuters ook heel goed kunnen, is geanimeerde recensies leveren terwijl je eigenlijk niemands mening hebt gevraagd. Zo zat ik me deze week rustig met mijn eigen zaken te bemoeien op het toilet, als mijn dochter plots binnen kwam gestept (ja, tegenwoordig stept ze alleen nog maar in huis, wandelen is érg 2019). "Jakkie, dat ruikt hier naar stinkie kaka!" Ja dag, denk je dat jouw luiers het bloemige parfum van verse pot pourri uitwasemden? Ik wees jou daar toch ook niet voortdurend op, of wel? Fijn kind ben jij.
Kleuters zeggen de waarheid, zonder blad voor de mond. Ze zijn je strengste criticus, maar stiekem ook je grootste fan. En gelukkig zijn ze ook daar goudeerlijk in. Complimenten van mijn dochter gaan recht naar mijn hart, en ik kan ze ontvangen zonder schroom, zonder tegenspraak, en zonder zorgen over wederkerigheid. "Ik vind jou de allerliefste" zijn vijf van de meest vertederende woorden wanneer ze gemeend zijn. Maar soms zijn kleuters zó oprecht en origineel in hun liefdesuitingen, dat je er gewoon een beetje stil van wordt.
Ook vandaag overkwam mij dat. Ik trok met mijn dochter onze tuin in om een paar foto's te maken in het groen. De bloeiende witte rododendron, de paarsblauwe boshyacinten en hun buren, de stinkende gouwe. De bloesemende appelboom. Ik nam haar mee naar al mijn lievelingsplekjes in de tuin om foto's van haar te nemen. En ook zij nam me mee naar haar favoriete plekjes. De kersenboom die we een maand geleden samen plantten, en vooralsnog niet meer is dan een stok met een paar blaadjes eraan. Maar die is bijzonder voor haar, omdat zij die heeft geplant. Dag na dag ziet ze de blaadjes groeien, en daar staat ze met grote ogen naar te kijken. Voor haar relatie tot de kersenboom is precies de uitdrukking 'kinderlijk enthousiasme' uitgevonden. Ook het plekje in de garage naast de fietsen is blijkbaar een van haar favorieten. Geen idee waarom, maar ik nam toch een paar foto's waar ze ijverig voor poseerde. Tot slot vroeg ik haar of ze nog een lievelingsplekje had dat ze mij wou tonen. "Eigenlijk", zei ze dan, "is mijn lievelingsplek niet in de tuin. Jullie zijn mijn lievelingsplek."
Het feit dat ze later die avond zei dat ik een dikke buik had, heb ik haar vergeven.
Reactie plaatsen
Reacties