De grond komt dichterbij. Al meer dan een jaar staat de wereld op zijn kop, maar het is de eerste keer dat de zwaartekracht het asfalt de lucht in zuigt. Ik kijk rond, mijn benen zweven boven mijn hoofd, de wind suist langs mijn gezicht, en ik besef wat er aan de hand is - dat de zwaartekracht nog op precies dezelfde manier werkt als een miljoen jaar geleden.

Daar gaan we weer, boeken toe, die laatste rechte lijn lijkt dan toch meer een achtvorm te hebben. Zijn we hier al niet eens geweest? Ik herken die boom precies.

Het nieuwe normaal is niet langer nieuw, gewoon 'normaal'.

Ik zei er iets van. Normaal gezien zou ik boos gekeken hebben, hoofdschuddend in mijn wagen zijn gestapt, en op de weg naar huis in gedachten een goed gestructureerd en wel beargumenteerd betoog hebben gevoerd over hoe onbeschoft die jongeren zich gedroegen - de typisch Vlaamse manier om met zulke situaties om te gaan: heel erg verontwaardigd zijn maar vooral niets ondernemen.

Dat ik er precies nood aan had om er even tussenuit te zijn, zei Manlief, en hij ontvoerde me voor een weekendje weg midden in de week. Toch een pateeke, die van mij. Het waren twee dagen van hoofdzakelijk zitten en eten, de ultieme ontspanning. Alleen het ontbijtbuffet bezorgde me (corona-)stress.

Ik word wakker als het worstje in een worstenbroodje. Aan beide kanten geflankeerd door mijn gezinsleden, die allebei tegen mij aan liggen. Links, de man die er doorgaans ligt. Rechts, de dochter die vannacht per uitzondering bij ons in bed is gekropen.

Ik vrees dat, althans voor mij, de magie van de eerste maanden van de lockdown stilaan verdwenen is. Voor mij was het voor het grootste deel een mooi verhaal. Ik had het geluk dat het drama van het virus nooit echt dichtbij kwam. Ik wentelde me in de social distancing alsof het een warm, zacht dekentje was.

Me in my twenties: I will only pack half a suitcase so I can do a lot of shopping on my third citytrip of this year.

Ik heb vermoedens over een complot. Volgens mij staat er ergens in de kleine lettertjes geschreven dat de minuten tussen 12 uur en 16 uur elk maar 30 seconden tellen. Want die uren gaan toch écht gewoon sneller voorbij, of ligt dat aan mij?

Voelt iemand zich ooit een mislukking? Een complete, totale, ongenuanceerde mislukking?

Er is weer handzeep in de winkel. De rekken toiletpapier zijn aangevuld. We kunnen naar de kapper, naar de barbier, naar de schoonheidsspecialiste. Het is nodig. We kunnen weer onze kleren in een winkel gaan kopen in plaats van online. (Zijn er nog mensen die al meer dan een maand op een pakje wachten?) We mogen weer met een paar dierbaren afspreken. De zon schijnt nog steeds, ik begin weer een beetje geld te verdienen. Er mogen meer mensen aanwezig zijn op ons huwelijk volgende week. Het einde is in zicht, zou je denken. Nieuwe moed, zou je denken. Maar zo voelt het voor mij niet. Ik zal het maar gewoon eerlijk zeggen: dit hele lockdown-gedoe hangt vierkant mijn voeten uit.

There are so many reasons to be happy. Dat staat op een kaars die ik al jaren heb, maar die nog steeds niet opgebrand is omdat hij naast mijn bad staat en ik hem maar sporadisch eens een halfuurtje laat branden. De kaars is een onderdeel van het meubilair geworden, nagenoeg onzichtbaar. Ik zou hem pas opmerken als hij er plots niet meer stond. Maar vandaag viel mijn oog erop.