Trouw

We waren er al vrij snel over uit dat wij ons huwelijk naar het buitenland zouden verplaatsen. Zo kan je je gastenlijst beperkt houden zonder dat je daarbij mensen schoffeert. De dichtste familie en een paar vrienden, meer niet. Een intieme ceremonie in een prachtige tuin, een lekker diner waar je tijd hebt om met iedereen te praten, samen dansen naast het zwembad van de B&B en dan gaan slapen. 's Ochtends opstaan en samen ontbijten en verder baden, in de gloed van het huwelijk, in de zon en in het water naast de ligstoelen. Dat was het plan.

22 mei zou onze datum zijn. Het is dus al een tijdje duidelijk dat dat niet zal doorgaan. En om het te verplaatsen, is er nog niet genoeg duidelijkheid. Zal het dit najaar wel kunnen? Wat zal het volgend jaar zijn? Zo lang er geen vaccin is, kunnen we heel moeilijk plannen. Maar intussen gaat de leeftijd van onze belangrijkste genodigden er niet op achteruit, mogelijks in tegenstelling tot hun gezondheid. Je weet nooit wat de toekomst brengt, voor geen van ons, maar we kunnen er gerust vanuit gaan dat het allemaal snel kan keren. Dus het hele gebeuren een jaar uitstellen en mogelijks nog langer, voelt niet als een veilige optie. Ik zou heel graag aan de arm van mijn vader de trouwzaal willen betreden, en nu wil ik niet fatalistisch doen maar je weet toch nooit zeker of dat over een jaar nog zal kunnen.

We wouden een intiem huwelijk. En een intiem huwelijk zullen we krijgen. Deze maand stappen T. en ik samen in dat bootje, waarvan we hopen dat het door de jaren heen drijvende zal blijven. Dat doen we in aanwezigheid van onze ouders en verder (voorlopig) niemand. Het feit dat er iemand zot genoeg is om met mij te willen trouwen, kunnen we later nog wel gepast vieren. En dus zet ik vandaag mijn laatste maand in als ongetrouwde vrouw. De volgende eerste zit er een ring om die vinger, de tweede van links, en ben ik dan eindelijk officieel volwassen geloof ik. Vreemde vooruitzichten in eigenaardige tijden. Ik als getrouwde vrouw is een idee dat perfect lijkt te passen in de surreële realiteit waar we vandaag in leven. Dat zullen de mensen die mij kennen vast wel begrijpen. Maar ik hoop dat de stabiliteit van ons huwelijk zich zal doorvertalen in de daling van de curve, zodat we snel samen kunnen tafelen met onze geliefden om de liefde te bezegelen met drank, spijzen en omhelzingen. Niet alleen de liefde tussen man en vrouw, maar die tussen moeder en dochter, vader en zoon, broer en zus, vriend en vriendin, enzovoort. Van sommigen zien we de laatste weken misschien een beetje te veel, van anderen veel te weinig. Dus driewerf hoera voor stabiliteit. Daar klinken we op, samen, van zodra het kan.