There are so many reasons to be happy. Dat staat op een kaars die ik al jaren heb, maar die nog steeds niet opgebrand is omdat hij naast mijn bad staat en ik hem maar sporadisch eens een halfuurtje laat branden. De kaars is een onderdeel van het meubilair geworden, nagenoeg onzichtbaar. Ik zou hem pas opmerken als hij er plots niet meer stond. Maar vandaag viel mijn oog erop.
Speelse, goudkleurige letters op een donkerrode achtergrond: "There are so many reasons to be happy." Ik kocht deze kaars ooit, omdat ik toen door een moeilijke periode ging en die bevestiging me deugd deed. Ik had 'm nodig toen, voor wat licht in de duisternis, als je me dat cliché wil vergeven.
Er zijn ook echt heel veel redenen om gelukkig te zijn. Ik heb vandaag alles waar ik ooit van heb gedroomd. Had je mij vier jaar geleden verteld dat ik een gelukkige, vrolijke kleuter zou hebben opgevoed in een veilige thuis met een stabiele relatie als voorbeeld, ik zou je nooit hebben geloofd. En nu heb ik het allemaal. Zelfs een ring die over enkele weken om mijn vinger gaat, om mij er dagelijks aan te herinneren dat die stabiele man weldegelijk van plan is om bij mij te blijven tot ik mijn laatste adem uitblaas. Of het allemaal zo zal lopen, dat valt natuurlijk af te wachten, maar de belofte is er. En dat is al meer dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.
En toch merk ik dat alles went, dat ik nog steeds dingen vind waarvan ik denk 'dat kan beter'. Nochtans ben ik geen pessimist. Dat hoop ik toch. Ik zou het heel erg vinden als ik dat wel was. Ik heb immers altijd aangenomen dat pessimisten mensen zijn die met niets gelukkig kunnen zijn. Ik kan wel gelukkig zijn. Ik kan dat zelfs heel goed. Ik kan gelukkig worden van buitenlucht in te ademen wanneer het pas heeft geregend. Ik kan gelukkig worden van wakker worden met een blauwe lucht en het gefluit van vogeltjes, van eekhoorntjes die over de houten omheining rennen. Ik kan zelfs gelukkig worden van wakker worden van de regen tegen mijn raam, van het gewroet van een mol en hoe mijn kat ernaar staat te kijken. Maar wat ik dus echt absoluut niet kan, is geluk vasthouden. Ik ben gelukkig in pieken, niet in constanten. Is dat dan pessimistisch? Geen idee. Ik hoop van niet.
Af en toe heb ik gewoon een reminder nodig - niet omdat ik ongelukkig ben, want dat ben ik niet, maar omdat ik me al eens druk maak om details. Als er niets anders gebeurt, kan je bijna niet anders. Het stof op de tv dat je enkel ziet als het zonlicht er in een bepaalde hoek op schijnt, stoort je pas als de rest van het huis schoon is. Zit de keuken onder het frietvet, dan heb je wel wat anders aan je hoofd. Het is dus goed dat mijn kaars nog wat blijft staan, om af en toe het perspectief terug te brengen.
Mijn huis is schoon nu. Het is maar stof.
Reactie plaatsen
Reacties
Alweer een mooi stukje lectuur en opnieuw uit het leven gegrepen. Ik ben al benieuwd naar het volgende. Ben héél fier op jou....