Mislukking

Ik wel. Dat hou ik altijd voor mezelf. Soms is er eens iemand toevallig in de buurt, als ik overmand word door mijn wanhopige emoties, en dan vangt die persoon daar wel eens iets van op. Maar dat probeer ik toch zo veel mogelijk te vermijden. Je een mislukking voelen is één ding, toegeven dat je je een mislukking voelt? Dan ben je pas écht een mislukking.

.

Maar de laatste tijd heb ik er toch een gewoonte van gemaakt om mijn gedachten en gevoelens met jullie te delen. En de respons daarop doet me wel steeds deugd. Dus ga ik vandaag extra moedig zijn, en recht vanuit mijn hart spreken over iets wat ik eigenlijk liever voor mezelf hou. Hopelijk leest iemand het die hetzelfde voelt, en dan zijn we allebei niet meer zo alleen.

.

Vooreerst, tussen weten en voelen ligt een bijna onoverbrugbare afstand, al gebeuren beide dingen in een en hetzelfde lichaam. Wat ik weet, is dat mensen wel degelijk studeren om in het onderwijs te staan. Dat zelfstandige activiteiten tijd nodig hebben om te groeien. Dat het nu voor niemand makkelijk is, dat iedereen worstelt met de work-life balance in coronatijden. Dat je risico's moet durven nemen in het leven. Dat het soms slechter gaat voor het beter wordt. En dat niets blijft duren. Dat weet ik dus heus wel allemaal. Dat hoef je mij niet te vertellen.

.

Toch is dit wat ik voel. Machteloosheid als ik zie dat mijn eerste verdiende centjes als zelfstandige, waar ik zo fier op ben, integraal worden doorgestort aan de boekhouder en het sociaal verzekeringsfonds. Ik moet er zelfs nog aan toesteken, wat mijn hele zelfstandige activiteit momenteel een klucht maakt. Niet werken zou voordeliger zijn. Maar ik was zo trots dat ik de moed had gehad om alle zekerheden op te geven en voor een leven op mijn maat te gaan, met de dingen die ik graag doe en die mij energie geven, en niemand die me zegt wat ik moet doen, wanneer en hoe. Natuurlijk besef ik dat ik niet op volle kracht kan draaien nu, door corona, en dat dat de hoofdreden is van mijn beperkte inkomsten. Maar waarom voelt het dan als een persoonlijk falen? In mijn hoofd zegt een stemmetje: wie denk je nu eigenlijk dat je bent, dat je beter bent dan een ander? Dat jij je droom kan waarmaken, terwijl een ander gewoon braafjes zijn job doet waar hij al jaren op is uitgekeken? Je bent een grap, een loser, geef het op en ga gewoon weer werk zoeken.

.

Frustratie, als ik aan mijn vierjarige dochter niet uitgelegd krijg dat "mama", "muis" en "muts" met dezelfde letter beginnen, maar "kaas" en "boek" met een andere. En dat ze het niet snapt, ligt niet aan haar, want dat kind is verdomd slim. Het ligt dus aan mij. Ik kan het niet uitleggen op een manier die zij begrijpt. En dan hoor ik mijzelf luidop zeggen "Maar allez, dat is nu toch zo moeilijk niet? Hoe kan dat nu dat je dat niet snapt?", en meteen voel ik me slecht. Heb ik mijn dochter nu net dom genoemd? Gaat dat een impact hebben op haar zelfbeeld? Gaat ze dan ook opgroeien als volwassene die bij iedere tegenslag de schuld uitsluitend bij zichzelf legt en zichzelf in stilte uitscheldt voor een verspilde plek op deze planeet? Dat stemmetje in mijn hoofd is daar weer: goed gedaan hoor. Nu ben je niet alleen gefaald in je onderneming, maar ook in het moederschap. Je geeft het een de schuld dat het ander niet lukt, maar niets lukt, geen van de twee. Dus wat kan jij eigenlijk wél?

.

Het liefst was ik vandaag onder een steen gekropen om daar vergeten te worden. Ik schaam me hiervoor. Maar als ik durf te delen dat ik soms nog in mijn broek plas bij het joggen, dan moet ik dit ook durven zeggen. Dan ben ik toch moedig geweest, heb ik een risico genomen, en kan ik ergens fier op zijn vandaag. En heel misschien herkent iemand dit, en voelt die zich gesterkt. En heel misschien is er dan toch nog iets gelukt vandaag.