De Roaring Twenties & de Grote Depressie van de jaren 30

Op Facebook wemelt het van de memes over 'volwassen zijn'. Zo blijken enkele vereisten voor het bereiken van de volwassenheid: het hebben van een zak waarin je andere zakken bewaart (check!), het bijhouden van een kartonnen doos omdat het toch wel echt een goeie doos is (schuldig!), opstaan met rugpijn als een 80-jarige (elke dag!), en in plaats van uit te gaan liever thuisblijven en vroeg gaan slapen (dit heeft met mijn leeftijd niks te maken, zo ben ik altijd al geweest).

De herkenbaarheid van deze zaken maakt me telkens aan het lachen, en over het algemeen tag ik ook mededertigers in deze berichten om hen te laten meelachen. Vandaag had ik eigenlijk zelf zo'n mopje op Facebook kunnen gooien. Ik bedacht dat ik in de eerste helft van mijn twintiger jaren, 10 kilo en 1 kind geleden, geld had om te spenderen aan citytrips, shoppen, uit eten en drinken gaan en nog steeds voldoende over had om te sparen. Ik woonde nog thuis, verdiende lekker centjes met mijn eerste job, en moest mij werkelijk nog nergens iets van aantrekken. Enkel mijn telefoonrekening en autoverzekering moest ik betalen, en zorgen dat ik op tijd ging tanken. De rest leek zichzelf op te lossen. Er was steeds elektriciteit, er kwam eten op tafel en mijn kleren kwamen altijd magisch weer proper terug in mijn kast terecht (achteraf leerde ik dat ik hier een moeder voor had; bedankt mama).

Vandaag heb ik niet zo veel geld voor citytrips, shoppen en uit eten of drinken gaan. Maar dat geeft niks, want dat mag toch niet. Vandaag merk ik dat ik gelukkig word van een uitstapje naar de Action en alles in mijn kar gooien wat me enigszins blij maakt, omdat het toch zelden meer dan 2 euro kost. Zo kocht ik koffiekopjes in de vorm van dierenhoofdjes, ook al kunnen die er eigenlijk niet meer bij in de kast. Ze waren zo schattig! En gewichtjes om buiten aan het tafelkleed te hangen, in vrolijke vormpjes zoals felroze flamingo's en zomerse ananassen. Ik hield naar goede gewoonte ook even halt aan de sectie kuisproducten, want ik ben al in de dertig nu en zo. Mijn oog viel op een flesje afwasmiddel van Dreft (een A-merk!). Niet de gewone groene, maar exotische rode met de geur van granaatappel. Na een korte overweging peerde ik 'm met één triomfantelijke beweging in mijn kar. En ik bedacht hoe ver ik verwijderd ben van mijn 24-jarige zelf. Om maar een paar dingen te noemen: 7 jaar, 2 verhuizingen, 1 echtgenoot, 4 katten, en zoals eerder vermeld dus ook 1 kind en 10 kilo. Van al die zaken zou ik er maar eentje willen opgeven (kan jij raden welke? Een tip: het kind is het níet). En dan geeft het ook niet dat mijn leven minder glamoureus is als toen. Kon ik zomaar naar Cyprus, Tenerife of Lissabon vertrekken? Ja, dat wel. Maar werd ik al gelukkig van chic afwasmiddel? Ik dacht het niet!

Als volwassenheid betekent gelukkig zijn met kleine dingen, dan omarm ik de jaren met plezier. En die kilo's ook. Want in tijden zoals nu, is het belangrijker dan ooit om te onthouden dat ons glas nog steeds halfvol is. Nog even op de tanden bijten en accepteren dat vanzelfsprekendheden van vroeger vandaag de dag vormen van luxe zijn die we ons niet kunnen permitteren. Het is iets wat elke generatie voor ons ook heeft moeten doen. V2-raketten horen overvliegen en hopen dat het niet plots stil werd boven je huis, was vast ook niet prettig. Kunnen we inzien hoe goed we het hebben, zelfs met deze restricties van onze vrijheid? Onze huizen zijn veilig en comfortabel. We hebben tv, Netflix, bibliotheken met gratis boeken. We kunnen gaan wandelen, de zon schijnt. We kennen de wanhoop niet van al ons spaargeld te geven om met veel te veel op een gammel bootje in de Middellandse Zee te verdrinken, hopend op een beter bestaan in het Beloofde Land. Hopend op een thuis waar we veilig binnen kunnen blijven en waar niemand ons aan onze haren naar buiten zal sleuren om ons koelbloedig af te slachten voor de ogen van onze geliefden. Ik wil nu niet macaber doen, maar het moet toch even gezegd. De strijd tegen het virus wordt soms omschreven als een oorlog. En akkoord, het is niet leuk. Maar laat ons het perspectief niet verliezen: voor de meesten onder ons is het géén oorlog. Ondanks alles hebben wij nog steeds de luxe om het geluk te vinden in de kleine dingen. Voor mij is het lekker geurend afwasmiddel. Wat is het voor jou?