De grond komt dichterbij. Al meer dan een jaar staat de wereld op zijn kop, maar het is de eerste keer dat de zwaartekracht het asfalt de lucht in zuigt. Ik kijk rond, mijn benen zweven boven mijn hoofd, de wind suist langs mijn gezicht, en ik besef wat er aan de hand is - dat de zwaartekracht nog op precies dezelfde manier werkt als een miljoen jaar geleden.
'Fuck, flikken!' Ik hoorde Laurens schreeuwen van bij het kijkgaatje aan de deur, iedereen stoof in paniek uit elkaar, als druppels uit een openspattende waterballon. Ik wist dat ik hier niet mocht zijn, en hoe duur die boetes waren. Dat kon ik niet betalen, omdat ik mijn studentenjob bij Kinepolis al maanden niet meer kon uitoefenen. Sigaretten kosten veel geld, daar gaat al mijn spaargeld aan op, maar ik moet toch iets, al de rest mag niet meer.
Een paar seconden geleden stond ik nog bij het open raam te roken, want dit is een niet-rokengang; ik wilde niet dat Laurens in de problemen kwam door mijn slechte gewoonte. Ik zou me op de vensterbank kunnen verschuilen, dacht ik, daar zouden ze me vast niet zoeken. Femke zat in de kamer hiernaast, ik zou ook gewoon langs de buitengevel terug naar onze kamer kunnen klauteren. Het was niet zo ver. Ik had het al vaak gezien in parkour-filmpjes op YouTube, het leek zo moeilijk niet.
Waarom had ik mijn sigaret niet gewoon weggegooid? Het brandende staafje bracht me uit evenwicht, ik probeerde me niet te verbranden en maakte daarom zonder na te denken een minieme beweging die me van de muur weg deed hellen, en van daaruit deed de zwaartekracht de rest.
Ik zie de verschrikte blikken van mensen die het onafwendbare aan zien komen. Het duurt niet lang meer nu. Zal het pijn doen?
Ik vraag me af wat mijn ouders zullen zeggen. Ze zullen vast kwaad zijn. Terecht ook wel, ik wist dat het niet mocht, wat ik deed, maar waarom eigenlijk niet? Wie bepaalt dat? Wie deed ik hier kwaad mee? Ik wou gewoon maar leven, en leven doe je niet alleen, leven is een groepsactiviteit. In je eentje heet het over-leven, en dat is toch iets anders. Sorry mama, ik wou geen problemen, het spijt me dat ik overleven niet goed genoeg vond. Ik zal het in de toekomst beter doen.
Het wordt warmer om me heen, ik kan de straat bijna voelen, het gevoel als je op autovakantie in Zwitserland het einde van een lange tunnel nadert, maar dan omgekeerd.
Zal ik straks toch nog die boete moeten betalen? Hopelijk dekt de verzekering de ziekenhuiskosten. Godverdomme, waarom ben ik niet gewoon thuis gebleven?
Ik zal het wel uitleggen, ik zal mijn excuses aanbieden, ze zullen het wel begrijpen, alles komt goed. Vier verdiepingen valt best mee.
De stoep zal zacht zijn, als een opgemaakt bed met verse lakens waar ik in plof na mijn laatste examen. Ik sluit mijn ogen en wacht o--
Reactie plaatsen
Reacties