Daar gaan we weer, boeken toe, die laatste rechte lijn lijkt dan toch meer een achtvorm te hebben. Zijn we hier al niet eens geweest? Ik herken die boom precies.
Ik was zo blij met de bubbel van tien, maar nog voor ik ervan kon genieten, was het alweer voorbij. Uitstel is geen afstel, veiligheid boven alles, het kan altijd erger, dit is tenminste geen oorlog,... Ik weet het allemaal wel. En toch - vandaag, nadat de eerste beslissingen van het overlegcomité gelekt werden, had ik het moeilijk om niet gewoon te beginnen huilen. Het lijkt allemaal zo uitzichtloos.
Dat is het niet, dat weet ik wel, dankzij de vaccinaties is het einde echt wel in zicht, maar het voelt zo niet. En dat schrijf ik jullie vanuit mijn ruime, lichtrijke keuken, die uitzicht biedt op mijn prachtige tuin, terwijl de lentebries verfrissend langs mijn wangen streelt en ik mijn katten door de tuin zie hossen als op hol geslagen duracellkonijnen. Dat schrijf ik jullie terwijl ik nog niemand aan deze ziekte ben verloren, mijn inkomensverlies beperkt is gebleven en mijn kleuterdochter nog steeds naar school mag gaan.
Ik ben bij de 'lucky few', dat besef ik echt heel goed, begrijp mij niet verkeerd. Maar als het voor mij al zo zwaar doorweegt, wat dan met iedereen die het minder goed heeft dan ik? Wat met die mensen die vastklampten aan de versoepelingen en de vooruitzichten op beterschap als aan een zwemplankje in een kolkende zee, en nu loslaten, omdat het hopeloos lijkt? Komt er met de derde golf ook een zelfmoordgolf? Ik kan heel goed begrijpen dat het voor sommigen lijkt alsof hier nooit een eind aan komt, of dat het einde op zijn minst te ver af ligt om haalbaar te zijn. Als je al drie minuten je adem inhoudt, maakt het niet veel uit dat de premier je komt vertellen dat je over één minuut weer zuurstof krijgt. Eén minuut is in dat geval simpelweg niet te overleven.
Met alle respect voor de moeilijke keuzes die nu moeten worden gemaakt en zonder het gevaar van dat verdomde virus te bagatelliseren, hoop ik van harte dat de afweging tussen fysiek en mentaal welzijn voldoende is gemaakt; dat onze beleidsmakers beseffen dat voor veel mensen het grootste gevaar in hun eigen gedachten ligt.
Aan mijn vrienden: heb je het moeilijk? Bel me, stuur me een bericht, laat ons samen eens gaan wandelen. Dat kan nog, ook al mogen we de paarden niet meer aaien, want die hebben ook een virus. Er is veel wat nu niet mag en niet kan, maar er voor elkaar zijn, daarin ligt nog steeds onze grootste kracht. Sluit je nu niet af en geef de moed niet op. Kijk niet achterom, naar hoe lang dit al aan de gang is, maar vooruit. We kunnen dit. Het komt goed, echt, beloofd.
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi en authentiek geschreven Laurence! 👌😉